Volgens de legende was er op een dag een grote brand in het bos. Alle dieren vluchtten in doodsangst, want het was een vreselijke brand.
Plotseling zag de jaguar een kolibrie over zijn hoofd passeren, maar dan in de tegenovergestelde richting. Hij vloog naar het vuur toe! Wat er ook gebeurde, de kolibrie wilde niet stoppen. Meteen zag hij hem weer passeren, deze keer in dezelfde richting als hoe de jaguar liep. Hij kon dit komen en gaan herhaaldelijk observeren, tot hij besloot het de vogel te vragen, want het leek een zeer bizar gedrag.
‘Wat doe je, kolibrie?’ vroeg hij hem.
‘Ik ga naar het meer – antwoordde hij – ik drink water met mijn snavel en gooi het op het vuur om het te doven.’
De jaguar lachte.
‘Ben je gek? Denk je nou echt dat je het in je eentje met je kleine snaveltje kunt blussen?’
‘Nee – antwoordde de kolibrie – ik weet dat ik dat niet kan. Maar dat bos is mijn thuis. Hij voedt mij, hij biedt onderdak aan mij en mijn gezin, en daar ben ik hem dankbaar voor. En ik help hem groeien door zijn bloemen te bestuiven.
Ik ben een deel van hem en hij is een deel van mij. Ik weet dat ik het vuur niet kan uitdoven, maar ik moet mijn deel doen.’
Op dat moment waren de bosgeesten die naar de kolibrie luisterden ontroerd door het vogeltje en zijn toewijding aan het bos. En op wonderbaarlijke wijze zonden ze een hevige stortbui, die een einde maakte aan het vuur.
De Indiaanse grootmoeders vertelden dit verhaal aan hun kleinkinderen, en concludeerden:
“Doe jouw deel!”
